Dromen en ambities (4)

Het is lang geleden, langer dan gewoonlijk in elk geval, dat ik hier nog eens iets schreef. Vandaag had ik echter echt het gevoel dat het nog eens ‘nodig’ was, om mijn leven even te bekijken. Stil te staan bij het nu en de veranderende tijden waar ik me in bevind.

1. Met de muziekblog gaat alles goed. ’t Is te zeggen, het betert weer. De blogwereld is behoorlijk genadeloos wanneer je er minder tijd voor hebt, met als gevolg een deel van de lezers die het op een lopen hebben gezet. Cijfers zijn niet het belangrijkste, ik weet dat wel, maar ze geven een indicatie en een soortement bevestiging dat je goed bezig bent, en dat is aangenaam. Dat kan natuurlijk ook uit andere richtingen komen. Ik heb de laatste weken serieus nagedacht over nieuwe concepten en ideeën, en ga die ook stelselmatig uitvoeren. Volgende week heb ik twee interviews op stapel staan met twee Britse zangeressen. Ik heb dat nog nooit gedaan, een interview, dus ik vind dat spannend. Het lijken me wel sympathieke dames, dus laat ons gewoon hopen dat ik uit mijn woorden geraak en niet al te starstruck ben en dan komt dat wel goed. Ik ben wel blij dat ik het aandurf, interviews zijn iets wat ik nooit echt voor mogelijk had gehouden, omdat ik dacht dat het niet binnen mijn mogelijkheden en kunnen lag. Maar waarom eigenlijk ook niet? Buh-bye comfort zone.
2. Dat grafisch ontwerp bijstuderen op twee jaar in plaats van drie jaar? Wonder boven wonder is mij dat zonder tekorten gelukt. Het was stevig op het einde van het jaar, en aan het begin van mijn eindjury was ik er heilig van overtuigd dat het niet goed zou komen, maar blijkbaar had ik mijzelf en mijn werk toch een beetje onderschat. ’t Zal een karaktereigenschap zijn zeker, om dat altijd te doen. Ik vind dat op zich niet slecht, maar ik wil er ook niet over nadenken hoeveel levens ik daarmee al verloren ben. In elk geval: eind goed, al goed.
3. Ondertussen ben ik alweer bijna twee jaar samen met de bijzondere persoon waar ik het hier vorige keer over had. De tijd gaat zo snel. Ik ken ‘m onderhand aardig, maar leer toch nog steeds bij over wie hij is, wat hij wil en hoe hij over de dingen denkt. Maar dat vind ik nog steeds ongelofelijk boeiend. Dit weekend trekken we er samen op uit, zomaar. Ik heb er alvast enorm veel zin in, en hoop oprecht dat er nog vele jaren zoals de afgelopen twee mogen volgen. De volgende stap in de relatie is samenwonen, maar laat ik eerste even werk vinden.
4. Want dat ben ik momenteel, werkzoekende, en ik vind dat niet zo’n tof statuut. Ik wil graag werken, maar het vinden van een job is niet zo evident. Ik ben druk aan het solliciteren en ook al een paar keer op gesprek geweest, maar ik vind nog steeds moeilijk om te weten wat ik wil doen. Enerzijds besef ik dat ik misschien gewoon het werk moet aanpakken dat ik kan krijgen, maar anderzijds vraag ik mij af of ik wel eender wat (binnen de sector) wil aannemen. Het is een overpeinzing die door mijn hoofd speelt en waar ik niet bepaald gelukkig van wordt. Ik ben bereid om veel te leren, en alles te geven in een toffe functie. Ik heb geen schrik om in het diepe te springen, als ik er maar zin in heb. Hoe moeilijk kan het zijn om dan een job te vinden? Toch niet zo eenvoudig, blijkbaar. To be continued.
5. Mijn vrienden zijn de maks, daar blijf ik bij. Er zijn geen wereldschokkende veranderingen gebeurd ten opzichte van anderhalf jaar geleden, behalve dan dat de mensen die het dichtst bij mij staan in september beiden gaan verhuizen. Het ene koppel heeft een appartement gekocht, het andere een huis gebouwd. Ik vind dat best straf van hun! We gaan één van de twee koppels ook helpen verhuizen, dat vind ik ook speciaal en leuk om doen. Het is uiteindelijk hun hele hebben en houden. Ik kijk er ook naar uit om ook die stap te zetten, maar alles op zijn tijd.

Mijn zomer is tot nog toe al erg fijn geweest, en er staan nog zotveel leuke weekends voor de deur waar ik hard van ga genieten. Het enige jammere is dat ik had gehoopt dat zorgelozer te kunnen doen, nu die schoolse miserie eindelijk achter de rug is. Maar solliciteren is niet veel beter, moet ik zeggen. Achja, ik mag niet klagen zeker, ik vind wel een toffe job. En zolang we maar gezond zijn hè?

Dromen en ambities (3)

Het uitspreken van mijn dromen en ambities begint hier al een traditie te worden. De laatste keer dat ik ze neer schreef, was begin oktober, intussen zijn we een half jaar verder dus ’t is tijd voor een nieuw overzicht. Go!

1. Het muziekblog waar ik nog zo over twijfelde een half jaar geleden is er uiteindelijk toch gekomen. Dit echter niet als een nieuw iets. Twee Huizen Verder was echt mijn ding geworden, een ding dat ik niet zomaar wou laten gaan. In december zag ik ook niet meer in waarom ik dat zou doen dus in januari volgde dan de grote ‘ombouw’: een eigen domein, een nieuwe lay-out, een aangepast concept en ondertussen ook een extra schrijfster. En zolang ik het met veel plezier blijf doen, timmer ik graag verder aan de ingeslagen weg!
2. Het eerste jaar van mijn verkort traject (twee jaar ipv. drie) grafisch ontwerp loopt ondertussen erg vlot, nog anderhalve maand en het zit er al op! Waar ik in december nog eens mijn twijfels uitte op dit blog ben ik er nu wel van overtuigd: dit is wat ik wil doen. Oké, niet elke opdracht ligt mij even goed maar dat is later ook niet zo. Ik amuseer me er in ieder geval nog steeds iedere dag mee (oa. dankzij enkele geweldige vriendinnen) dus ik ben meer dan tevreden dat ik ervoor ben gegaan.
3. In oktober sprak ik reeds over een ‘nieuw’ bijzonder persoon in mijn leven die misschien wel mijn dromen en ambities zou willen steunen. Wel, die iemand is nog steeds prominent aanwezig en ik ben er zo enorm blij mee. Het gevoel hebben dat er een persoon voor je klaar staat, eender wanneer, waar je alles tegen kan vertellen en die ook nog eens de liefste dingen terug zegt: zo zijn er toch niet veel! Deze paar zinnen dekken de lading bijlange niet dus laten we het houden op: ik voel mij écht wel gelukkig met hem! :-)
4. In de vriendenkring kan ik wel van een constante spreken. Behalve de nieuwe vrienden die er met mondjesmaat dankzij mijn lief bijkomen, is er vrij weinig veranderd. De meeste van mijn vriendschappen werden hechter, sommigen zijn na lange tijd weer aangehaald en anderen staan op een lager pitje maar zijn daarom zeker niet verloren. Ik heb een groep mensen rondom mij waarop ik kan bouwen, en dat is zo mogelijk het meest kostbare wat ik kan bezitten.
5. Om nog even terug te blikken op 2013: ik denk wel dat het écht mijn jaar is geworden. Ik heb het geluk gehad om zelden tegenslag te kennen, enorm veel te kunnen doen, nieuwe dingen te ontdekken, nieuwe mensen te leren kennen en ook om héél veel lekkere koffie te drinken (want ja, koffie is mijn smeerolie). Meer van dat graag!
6. Voor deze zomer heb ik een vrijwillige stage kunnen regelen bij een communicatiebureau in het Gentse. Iets waarvan ik nooit gedacht had dat het zou gebeuren maar nu wel énorm veel zin in heb. Ik kijk er echt naar uit om vijf weken aan de slag te gaan in een voor mij vrij onbekende sector die toch helemaal niet zo veraf ligt van wat ik nu studeer …

Verder probeer ik op dit moment zoveel mogelijk te genieten van het leven, carpe diem enzo. De balans tussen work en play ligt best oké naar mijn gevoel, zoals het zou moeten zijn. Ik kijk nog even de kat uit de boom in verband met mijn toekomst na het afstuderen, ik proef zoveel mogelijk van de verschillende mogelijkheden (binnen het grafisch ontwerp) en hoop uiteindelijk wel te ervaren wat mij het beste ligt. Ik heb tenslotte nog meer dan een jaar, ’t zal wel lukken.
Tot slot: 2013 was echt mijn jaar, maar ik heb zo de indruk dat 2014 het gaat kunnen overtreffen, en dat is vooral DE MAKS!

Is mijn naïviteit op?

De afgelopen vier schooljaren heb ik de meest vreemde opdrachten doorploeterd. Vier jaar waanzin voor één 250gr. A4 papier waar niet eens het woord ‘onderscheiding’ op staat vermeld. Ik was niet eind juni niet gelukkig. Ik wou nog iets doen dat ook dat een andere hunkerend kantje van mijzelf zou verrijken. Het zou trendwatching worden, of meubelontwerp, of grafische vormgeving. Uiteindelijk werd het dat laatste. Back to the roots, naar wat ik zei dat ik wou doen vooraleer ik aan interieur architectuur begon (waarom ik dat toen niet deed, is een ander verhaal). En dus schreef ik mij in september op de valreep in voor een verkort traject in de grafische wereld.

Twee en een halve maand vol joie de vivre in Illustrator, Photoshop en InDesign later is het even gekrakt. Het ging allemaal redelijk van een leien dakje tot nog toe, maar de afgelopen dagen zijn er héél wat nieuwe opdrachten op ons afgevuurd. Stuk voor stuk uit een redelijk onverwachte hoek en met nog meer onverwachte deadlines. Maar die tijdspannes, daar kan ik nog mee om, dat ben ik ‘gewoon’. Wat er even niet meer bij gaat is de ‘loosheid’ van al deze opdrachten. Ik weet heus wel dat je iets moet leren vanaf nul, dat je niet kan lopen vooraleer je deftig kan wandelen, maar ik heb even het gevoel dat ik mijn portie educatieve onzinnigheid ondertussen heb gehad.

Dat is uiteraard een leugen, want in déze richting ben ik helemaal nog niet toe aan de Memorial Van Damme. En toch is de motivatie even zoek. De goesting om wéér een houten mannetje in de meest vreemde poses op mijn blad markerpapier te zetten, die is absent.

En ik zal er zo dadelijk wel aan beginnen, want ik mag mijn omgeving omarmen dat ik dit nog kan en mag doen. Het is wat ik zei dat ik altijd wou doen, en daar veranderen deze neerslachtige momenten niets aan. De vraag die ik mij stel is of het geen vijgen na pasen zijn, of ik mijn naïviteit doorheen de jaren net niet dat beetje teveel verloren ben.

Sunday blues

Zondag. Ik heb het niet zo voor zondag. Zondag is de dag dat de week op z’n gat valt. Dat ik terug aan het werk ben voor school. Ik heb het ‘maandaggevoel’ véél meer op zondag dan op maandag, eigenlijk.

Niets ‘moet’ op zondag. Alles kan op ’t gemak, à l’aise. Ik geloof daar niet in, ik werk niet trager op zondag dan op andere dagen, of sneller. Met als verschil dat er op die zes andere dagen doorgaans iets te doen is dat wat schwung brengt in de dag, voor variatie zorgt.

Zondag is de dag die ultiem mijn nadenkvermogen activeert. En ik hou niet van diep nadenken als dat helemaal nergens voor niets nodig is. Want ik kan mij dan zorgen maken in ieder detail van mijn leven, om op maandag vervolgens te zeggen tegen mezelf ‘meiske, er is toch helemaal niets om u zorgen over te maken? Doe eens normaal’. En een oogwenk later is alles weer vergeten en in een hoekje van mijn brein geklasseerd. Zondag is de meest waarschijnlijke dag voor de gemoederen om oververhit te geraken. Want dat ‘alles op ’t gemak doen’ is voor weinigen een gewoonte en het duurt niet lang vooraleer we ons daar met z’n allen aan ergeren omdat dit plots zou moeten. Gelukkig beseffen we dat hier wel en valt het niet te vaak voor dat de boel écht verhit. Op de haard na dan.

Want zondag is ook de dag van jazz en koffie. En in de regenachtige herfst ook van dekentjes en de geur van wild in de oven. Een boswandeling in de winter. Het is een dag om uit te kijken naar de rest van de week, waarin we weer véél te veel te doen hebben zodanig dat we geen tijd hebben om ons zorgen te maken over dingen. Om vervolgens gelukkig te zijn met hoe alles gaat, af en toe te genieten van een midweek-break op woensdagavond, om misschien iets leuk te doen met mensen die je kent op vrijdag en zaterdag. En uiteindelijk loopt de week op z’n laatste benen en zit ik opnieuw voor de aangedampte ruit op zondagnamiddag, uit te kijken naar een de dagen nadien …

Dromen en ambities (2)

In april sprak ik hier mijn dromen en ambities uit. Ondertussen zijn we een half jaar verder en lijkt is echt wel een wereld van verschil met toen.

“Life was so different this time last year.”

Nog even enkele zaken recapituleren van de vorige post:

1. In juni heb ik twee jaar en een half zangles afgerond. Ik vond dit ongelofelijk leuk om te doen en wil zeker niet beweren dat ik nooit meer les zal volgen, maar momenteel is de uitdaging er een beetje af voor mij. Ik wil graag op de kar van een muzikaal project springen als er één passeert, maar er echt naar op zoek gaan zal ik voorlopig niet doen.
2. Met saxofoon ben ik vooralsnog niet gestart. Het is een prachtig instrument maar ik heb ondertussen redelijk onverwacht aan een nieuwe sport naast het badmintonnen begonnen en twee hobby’s tegelijkertijd beoefenen, is voldoende voor mij. Ik zou er meer willen doen maar dat is onhaalbaar. De sax zal nog even moeten wachten.
3. Hetzelfde verhaal voor het muziekblog. Al ben ik niet zeker dat dit er ooit komt. Ik ben eigenlijk best gelukkig met de variëteit die ik kan tonen op Twee Huizen Verder, het zal dan misschien nooit een nicheblog worden met gigantische bezoekersaantallen, maar het is wel ‘mij’. En dat is nog steeds het belangrijkste bij een blog denk ik.

En dan nu andere, iets minder ‘triviale’ zaken…

1. Het postgraduaat trendwatching heb ik niet aangevat. Wel heb ik deelgenomen aan de toelatingsproef voor de banaba meubelontwerp in Mechelen, maar dit bleek jammer maar helaas geen succes. Voorlopig dus geen meubelontwerp voor mij maar wie weet kruisen de paden later nog.
2. Toch zit ik ondertussen terug achter de schoolbanken. Ik heb gekozen voor de richting die me jaren geleden ook al interesseerde, namelijk grafisch ontwerp. Ik heb lang getwijfeld om deze knoop door te hakken, omdat ik niet zeker ben van de slaagkansen van interieur en grafische kennis in eenzelfde persoon. Maar ik geloof er echt in, dat er heel wat crossover is tussen beide. Denk er maar eens over na. En ik ben blij dat ik ervoor ben gegaan, ik ben nog maar een dikke twee weken bezig maar ik voel mij ergens ‘opgelucht’ dat ik eindelijk in deze richting mag en kan zijn omdat ik het al lang wou.
3. Op vriendschappelijk vlak is er wel het één en ander veranderd. De ‘vaste waarden’ zijn gelukkig gebleven maar daarnaast heb ik wel enkele conclusies getrokken. Soms moet je daar toch even bij stil staan, en je realiseren wie écht belangrijk is en wie minder. Je kan nu eenmaal nooit alle vrienden bijhouden die je ooit leerde kennen…

Er is ook nog een ander nieuw iemand in mijn leven. Een bijzonder persoon, iemand waarvan ik denk dat hij mijn dromen en ambities wil steunen en misschien een stukje delen, en dat is echt een fijn gevoel. Het is allemaal nog wat onwennig maar het voelt goed en we zien wel wat de toekomst brengt…
Wat blijft er nu nog over? Dat 2013 nog steeds kei hard mijn jaar (aan het worden) is, en dat is de maks!